Bilinmezlerden korkan bir insan hayatın bilinmezlerinden keyif alabilir mi ? Hayatı su’ya benzetiyorum bazen. Bir dağın en üst noktasından aşağıya bırakıyorsunuz; kendine has apayrı yolunu çiziyor; toprağın boşluklarında kayboluyor. Sonunda kaybolmak da olsa kendi yolunda gitmektir aslolan… İnsanın içinde bir çığlıktır bu…
Burhaniye’den çıktığımda başka arkadaşlarım vardı. Hepsine veda ettim yolda. İzmir’de yeni arkadaşlar edindim; Ankara’ya giderken de onlara veda ettim. Ankara’dan giderken de Ankaradakilere. Hayatının bir dönemi kesişen yabancılar gibiydik; ben giden taraftım onlar kalan.
İstanbul’a geldim, gidemedim; kaldım. Göçebe bir yaşamın sonuna gelmişcesine bu şehre aşık oldum. Sonra, sonra bu şehirde birine aşık oldum. Bu şehirde dostlar edindim. İlkokul’da öğretilen “dost” kelimesinin anlamına anlamlar katacak yeni insanlar tanıdım; tanıdıkça güzelleştim. Yarış atı gibi geçen yılların ardından kafamı kaldırıp etrafa bir baktım, para kazandım. Sonra harcadım, harcadıkça yeni şeyler öğrendim.
Önce kendimi tanıdım, sonra şehrimi. Sonra sevgilimi ve dostlarımı. Ver dedim elini, çıkalım bir yolculuğa. Upuzun ardı sıra dağlara doğru bir yolculuğa.
Yola çıkmadan eline birşeyler şıkıştırır anneler, pılını pırtını alır da çıkarsın. Deden eline para sıkıştırır; dolmuş şöförüne dikkatli gitmesi tembih edilir. Yolculuk; insanı sevdiklerinden uzaklaştıran, rahatlığından ayırandır. Yolculuk insanın en savunmasız kalacağı andır. Yola; sadece güvendiklerinizle çıkarsınız.
Aldım sevdiceği, aldım dostlarımı çıktım bir yola. Yıllara meydan okumuş bir dağa çıktım; dağa meydan okumak için.
Oturdum, bir hikaye yazmaya koyuldum. Bitirmem ne mümkün, sadece bir başlık atabildim. Bir başlık aslında kocaman bir seyahatti…
Bir yola çıktım, bin fotoğraf çektim…
